تأثیر تمرینات عملکردی بر تعداد واحدهای حرکتی مرحلۀ افزایش و کاهش شتاب دسترسی به اشیا با اشکال و اندازه های متفاوت در کودک شش سال با سندرم داون

هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر تمرینات عملکردی بر تعداد واحدهای حرکتی مرحلۀ افزایش و کاهش شتاب دسترسی به اشیا (با اشکال استوانه، مکعب و منشور) و اندازه های متفاوت (کوچک، متوسط و بزرگ) در کودک مبتلا به سندرم داون شش ساله بود. این پژوهش، آزمایشی با طرح تک آزمودنی است و جهت انجام آن، یک شرکت کنندۀ مبتلا به سندرم داون که اختلال جسمانی و حرکتی شدیدی نداشت از کانون سندرم داون معرفی گردید ( مؤنث و شش ساله). جهت انجام پژوهش، پیش آزمون و پس آزمون دسترسی به اشیا با اشکال و انداز های متفاوت با استفاده از دستگاه تحلیل حرکتی انجام گرفت و آزمودنی به مدت 24 جلسۀ 60 دقیقه ای (پنج جلسه در هفته)، تحت تمرینات عملکردی قرار گرفت. هر جلسه تمرین شامل سه بخش 15 دقیقه ای بود که بین آن ها پنج دقیقه استراحت در نظر گرفته شده بود. یافته ها نشان می دهد که میانگین تعداد واحدهای حرکتی مرحلۀ افزایش شتاب دسترسی به شی استوانه با اندازۀ متوسط، کمتر از اشکال دیگر (n=7.50) و اندازۀ اثر، بیشتر از اشکال با اندازه های دیگر بود (e=0.91). میانگین تعداد واحدهای حرکتی مرحلۀ کاهش شتاب دسترسی به شی استوانه با اندازۀ متوسط نیز کمتر از اشکال دیگر (n=5.83) و اندازۀ اثر، بیشتر از اشکال با اندازه های دیگر بود (e=0.93). میانگین تعداد واحدهای حرکتی در پس آزمون نشان می دهد که آزمودنی اجرای بهتری نسبت به پیش آزمون داشته است. همچنین، یافته ها بیانگر آن است که 24 جلسه تمرینات عملکردی باعث کاهش تعداد واحدهای حرکتی مرحلۀ افزایش و کاهش شتاب در الگوی دسترسی می شود. بدین ترتیب، پژوهش حاضر از یافته های گذشته که مبتنی بر تمرینات تکلیف محور با رعایت اصل اختصاصی بودن تمرین بوده اند، حمایت می کند.